Gończe polskie należą do rodzimych ras psów myśliwskich. Wywodzą się z terenów południowej Polski, a ich historia od wieków związana jest z losami Rzeczypospolitej.Najwcześniejsze wzmianki na temat rasy możemy znaleźć w literaturze pochodzącej z XIII wieku. Za pierwszą monografię opisującą gończe przyjmuje się tą autorstwa Jana hr.Ostroroga „O psiech gończych i myślistwie z niemi”, pochodzącą z 1608 roku. Przez kolejne stulecia psy te były częścią polskiej kultury o czym świadczy liczne występowanie ich sylwetek na obrazach oraz przedstawianie opisów w literaturze. Schyłkiem popularności rasy okazał się czas rozbiorów oraz okres międzywojenny. Ten trudny czas pomogła im przetrwać popularność i przywiązanie jakimi cieszyły się na kresach wschodnich i terenach górskich. Po II wojnie światowej szczególną rolę w popularyzacji rasy i nadaniu jej obecnego charakteru odegrał płk. Józef Pawłusiewicz, który jest autorem pierwszego wzorca. Również w wyniku prowadzonych przez niego działań hodowlanych, została ona oficjalnie zarejestrowana przez Związek Kynologiczny w Polsce. Powszechnie gończe polskie uważa się za nieocenionych dzikarzy – określane są mianem psów brawurowo odważnych cechujących się niezwykłą inteligencją oraz podatnością na szkolenie. W rękach odpowiedniego przewodnika są zrównoważone i karne. Możemy je również scharakteryzować jako psy bardzo sprawne fizycznie: wytrzymałe, szybkie, zwrotne, o lekkiej oraz sprężystej budowie, cechujące się szlachetną głową ze zwisłymi trójkątnymi uszami oraz średnią wielkością. Występują w umaszczeniu: czarnym z podpalaniami, czekoladowym i rudym. Za sprawą szybkości i temperamentu wykorzystywane są głównie do polowań na dziki oraz poszukiwania postrzałków. Pracują zarówno dolnym jak i górnym wiatrem – z łatwością podejmując ciepły trop donośnie go głosząc. Gończe polskie są psami łączącymi pasję łowiecką oraz cechy psa rodzinnego.