Ogary polskie uważane są za jedną z najstarszych rodzimych ras psów myśliwskich.Liczne wzmianki na ich temat pojawiały się już w XI wieku w kronikach Galla Anonima oraz w późniejszym czasie w dziełach min. Mikołaja Reja. Przez stulecia były obecne również w polskiej kulturze: literaturze, grafikach, malarstwie, godłach. Uważane były za psy szlachty i królów, a obecnie określane są jako ,,żywy zabytek polskiej kultury”. Zmierzch ich świetności przyniosły czasy rozbiorów oraz wojen. Po II wojnie światowej, odtworzenia rasy podjął się płk. Kartawik, który w 1959 roku sprowadził z terenów obecnej Białorusi pierwsze cztery ogary: Burzana, Bartka, Zorkę i Czitę. W wyniku prac hodowlanych, w roku 1966 ogary zostały wpisane do wzorca FCI pod numerem 52. Według opisu w nim zawartego, są to psy średniej wielkości, mocnej i ciężkiej budowy, o dużej wytrzymałości. Cechują się dość ciężką głową z wiszącymi uszami, umaszczeniem czaprakowym (czarna sierść okrywająca kark, tył głowy, boki i grzbiet aż do ogona). Psy te bardzo dobrze sprawdzają się do poszukiwania postrzałków. W swojej pracy cechują się spokojem, systematyką, wytrzymałością oraz skupieniem, dzięki czemu są w stanie przemieszczać się na znaczne odległości w poszukiwaniu zwierzyny. Są psami stworzonymi do gonu – oznajmiającymi wchodzenie na trop charakterystycznym „graniem”, które zmienia się w zależności od poszukiwanej zwierzyny. Pracują głównie dolnym wiatrem, przy niezbyt pospiesznym tempie pracy, w czasie której są bardzo dokładne. Potrafią doskonale współpracować z przewodnikiem jak również między sobą, mobilizując się wzajemnie w sforze. W życiu codziennym są mądrymi i oddanymi psami rodzinnymi. Należy jednak pamiętać o zapewnieniu im odpowiedniej ilości ruchu połączonego z aktywnościami węchowymi.